,,Te słoneczniki po burzy są jak ty, córciu, coraz silniejsze i piękniejsze.”
Ewelina Maria Mantycka
Tak właściwie, to nie było żadnego powodu, by te zdjęcia powstały. Miałyśmy co prawda zrobić kilka ujęć dla dziewczyn z Bohemian youngster, ale nie tego dnia, i nie na bloga. Kiedy jednak po powrocie z przedszkola, Małgosia przebrała się w ten biały komplet i zaczęła huśtać boso na huśtawce hamakowej, poczułam, że powinnam sięgnąć po aparat…
Ale też, czy szczególne okazje i preteksty są do zrobienia sesji zdjęcowej potrzebne? Czy nie wystarczającym powodem są ostatnie, ciepłe wrześniowe dni? Pierwsze żołędzie na deskach pod huśtawką? Słońce, które już niżej na niebie osiada, niż jeszcze tydzień temu? Czy sama świadomość, że kiedy następnym razem te bose stópki będą biegały po trawie, będą już rozmiar większe, rączki pomieszczą więcej kwiatuszków, a słoneczniki w ogrodzie będą dla niej ciut niższe, nie powinny być wręcz mobilizacją, by je zrobić…?
Chociaż mija już pół roku, odkąd tkwimy w tej dziwnej, koronawirusowej rzeczywistości, to nadal trudno uwierzyć, że jakiś wirus mógł tak bardzo wpłynąć na nasze życia, pokrzyżować tyle planów, poodwoływać śluby czy pozmieniać wakacyjne kierunki. Zupełnie inaczej miały wyglądać nasze tegoroczne wakacje. Tradycyjne wakacje z biurem Eurocamp byliśmy zmuszeni zamienić na krótkie, weekendowe i jednodniowe wycieczki po Polsce. Piękno naszego kraj, wynagrodziło nam to jednak, najpiękniej jak mogło. Łańcut, Wrocław, Wadowice, Międzyzdroje, czy Lanckorona, o której dziś opowiem, pokazały nam się ze swoich najpiękniejszych stron.
Do napisania tego tekstu zachęcił mnie producent win Cono Sur , który postanowił stworzyć listę, magicznych miejsc w Polsce. Zorganizował w tym celu konkurs ( z genialnymi nagrodami), w którym zadaniem konkursowym jest opisanie ulubionego miejsca, zabytku lub atrakcji w Polsce. Założę się, że nie jedno takie miejsce macie w okolicy (bądź pamięci)…
Ja spośród zdjęć w aparacie, wybrałam te z Lankorony, do której wybraliśmy się z przyjaciółmi w pewno sierpniowe popołudnie.
Lanckorona to urocza wieś, położona w województwie małopolskim, kilka kilometrów od Kalwarii Zebrzydowickie i ok. 30 km od Krakowa.
To urocze miasteczko, o niesamowitym klimacie, przywodzi na myśl skansen. Zabudowa z końca XIX wieku, kolorowe, drewniane chaty, wiejskie detale sprawiają, że mamy wrażenie, że czas się tam zatrzymał.
Nad rynkiem góruje kościół Narodzenia św. Jana Chrzciciela. W XIV
wieku, ofiarował go miastu Kazimierz Wielki. Bryła świątyni była na
przestrzeni lat zmieniana, a ta obecna sięga początku XX wieku
Powyżej kościoła, na górze Lanckorońskiej znajdują się ruiny zamku (które przypadły do gustu dzieciom, bo można się po nich powspinać…), a przez samą górę prowadzą dwie aleje: Aleja Cichych szeptów i Aleja zakochanych, trzeba przyznać, że trudno o romantycznie nazwy.
Najpopularniejszą kawiarnią, w której można także co nie co w Lanckoronie przekąsić jest Arka Cafe. Piękne wnętrze (a także ogród), świetny klimat, pyszna pomidorowa, niezłe pierogi i kuszące w witrynie ciasta sprawiają, że warto tu wstąpić.
W Lanckoronie znajdziecie też Muzeum im. Antoniego Krajewskiego , które przypomina mini skansen i pełne jest przedmiotów, które pamiętają dawne czasy. Sklepy z ceramiką, typową dla tej wsi i piekarnię Siwek, ze stu letnią tradycją wypiekania pieczywa.
Mam nadzieję, że zachęciłam Was trochę, by odwiedzić tą uroczą wieś, a także do odświeżenia w pamięci miejsc, które być może nie są szczególnie topowe na turystycznych listach, a z racji np. panującego w nich klimatu, warto je odwiedzić.
Raz jeszcze zachęcam (osoby pełnoletnie) do wzięcia udziału w konkursie producenta win Cono Sur, więcej szczegółów tutaj: konkurs Cono Sur
Dodam, że nagrodami jest voucher do internetowej platformy rezerwacyjnej Slowhop.pl o wartości 2500 zł, bon do sklepu rowerowego Kross o wartości 1500 zł oraz zestawy win Cono Sur.
Nie pamiętam dlaczego, w pewną sierpniową sobotę, upiekłam właśnie to ciasto z przepisu zapisanego nieznanym mi pismem, na pożółkłej kartce znalezionej w kuchennej szufladzie. Podejrzewam, że skłoniło mnie do tego ostatnie zdanie, które brzmiało ,,Jeszcze gorące ciasto posypać cukrem pudrem”. Tak myślę, że to dlatego…
Najprostsze na świecie, ucierane ciasto, gdzie miarą jego składników (obecnych w każdej lodówce) jest szklanka. Nieskomplikowane, świetne na co dzień, na podwieczorek, zamiast sklepowych ciastek.
Składniki:
(szklanka o pojemności 250 ml.)
3 szklanki mąki pszennej (użyłam tortowej)
1/2 szklanki oleju (rzepakowy, słonecznikowy) lub 15 dag masła
2 jajka
1 szklanka śmietany (12%-18%)
3 łyżeczki proszku do pieczenia
ekstrakt cytrynowy lub pomarańczowy (ja użyłam łyżeczke pasty waniliowej)
ok. 1 kg śliwek
Jaja z cukrem ubić na jasną, puszysta masę.
Ciągle ubijając na wolnych obrotach, dolewać stopniowo olej (lub stopione, przestudzone masło).
Do osobnego naczynia przesiać mąkę, dodać do niej proszek do pieczenia i wymieszać.
Do jajek z tłuszczem dodać aromat i ciągle mieszając (na tym etapie jeśli dotąd używaliście końcówki do ubijania, warto ją zmienić na tzw. mieszadło) naprzemiennie, stopniowo śmietanę i mąkę. Na koniec dodać resztę mąki (śmietana skończy się szybciej).
Formę do pieczenia posmarować w kilku miejscach masłem i rozłożyć wyłożyć papierem do pieczenia (dzięki masłu, papier będzie lepiej przylegał do formy).
Śliwki umyć, pozbawić pestek, przekroić każda na pół.
Ciasto wylać do formy, poukładać na nim połówki śliwek, środkami do góry.
Piec ok. 45-50 min. w temp. 175 stopni Celsjusza.
,,Jeszcze gorące ciasto, posypać cukrem pudrem”…
Smacznego sezony śliwkowego, wykorzystajcie go dobrze…
,,Twoja skóra pachnie jak ostatnie dni wakacji” śpiewa Taco Hemingway, a ja mam wrażenie, że tak pachnie też najnowsza książka Julii Rozumek…
,,Sierpień” to książka niezwykła, choć oparta na tym, co zdawać by się mogło najprostsze. Opowiada o życiu polskiej wsi wczesnych lat siedemdziesiątych. Każdy rozdział opisuje jeden z sierpniowych dni, podczas których towarzyszymy bohaterom, dzieląc z nimi ich radości, zmartwienia, uczucia i rozterki. Nawet najzwyklejsze, codzienne sprawy, wydarzenia, stają się pretekstem do rozważań o rzeczach ogromnie w życiu ważnych.
Książka jest wyrazem szacunku dla relacji człowiek- natura, niskim ukłonem w stronę pracy fizycznej człowieka, ale przede wszystkim hołdem dla relacji międzyludzkich. Tych najprostszych, najpiękniejszych, opartych na bezpośredniej rozmowie z drugim człowiekiem, wspólnocie z bliskimi, sąsiadami. Na tym, co najcenniejsze, a tak bardzo w dzisiejszych czasach zaniedbywane.
Sierpień na stronach tej książki pachnie ciepłym zbożem, słońcem na rozgrzanej skórze, śliwkowym kompotem, przyjaźnią, młodzieńczą siłą, radością i beztroską. Niewinnymi, pierwszymi miłościami, ale także dojrzałością i mądrością prostych ludzi.
Czytając tą książkę miałam wrażenie, że siedziałam w jednej z tych wiejskich kuchni, przysłuchując się toczącym się rozmowom, że chodziłam z Janką i Basią na ognisko i odpust, że piłam oranżadę z butelki w upalne dni. Wyraźnie słyszałam motor Janka (w którym zresztą jak wszystkie dziewczyny ze wsi trochę się kochałam).
Julia Rozumek to dla mnie Wiesław Myśliwski w spódnicy. Tyle, że w wersji lżejszej, bardziej przystępnej, często zabawniejszej. Niczym schłodzony kompot w upalny dzień, serwuje nam na tacy wiele pięknych, głębokich życiowych prawd i przemyśleć. O życiu, miłości, rodzinie, pracy. O tym co ważne ogromnie, choć nie raz na starość człowiek zdaje sobie z tego sprawę.
,,Sierpień” będzie ucztą dla każdego, kto nosi w sercu umiłowanie do tzw. ,,slow life”. Z pewnością książkę tą docenią osoby, które cenią spokojne, sielskie życie, tęsknią za tym co bezpowrotnie minęło, wyparte przez coraz to nowsze technologie i nieustanny pośpiech. Spodoba się kobietą, które uwielbiają polne bukiety w wazonach, ale i myślę mężczyzną, którzy pomysł pt. ,,dom na wsi” potrafią zrozumieć, a być może nawet zrealizować. Dla starszych czytelników, którzy opisywane czasy pamiętają, będzie to z pewnością piękny, sentymentalny do nich powrót, a dla młodych powieść ta może stanowić cenny drogowskaz, że internet, YouTube, Tik Tok i Instagram to nie drogi do szczęścia w życiu.
Na kolejne rozdziały książki, czekałam jak ówczesna młodzież na sobotnie imprezy w remizie, dawkując ją sobie oszczędnie, mając świadomości, że każda kolejna kartka, niczym tytułowy sierpień do końca lata, przybliżała mnie niestety do jej końca.
Julio kłaniam się talentowi Twojemu nisko i podobnie jak Twoja siostra, nie mogę uwierzyć (choć już przecież kilka lat się znamy i pewnie powinnam…), że z Twojej głowy, tak piękne, mądre zdania wypłynęły. Te najcenniejsze zakreśliłam ołówkiem, by móc do nich wracać. Nie wiem czy wiesz, ale nie pozostało Ci nic innego, jak zabrać się za pisanie jedenastu kolejnych powieści, o tytułach pozostałych miesięcy. Na ,,Grudzień” czekam najbardziej…
Nie znajdziecie, bardziej wartościowej lektury na pożegnanie lata niż ,,Sierpień” Julii Rozumek.
Proste wykonaniu, kakaowe babeczki z ukrytymi kawałkami czekolady, pokryte zielonym kremem, który imituje trawę. Jeśli wbijemy w nie świeczki w kształcie piłki nożnej, z powodzeniem zastąpią tort, a jest to szczególnie wygodne, jeśli impreza przewidziana jest w plenerze.
Składniki babeczek:
Na ok. 12-14 muffinek
(wszystkie składniki powinny być w temperaturze pokojowej)
250 g mąki pszennej
2 łyżeczki proszku do pieczenia
½ łyżeczki sody oczyszczonej
2 łyżki kakao
175 g drobnego cukru
150 g czekoladowych groszków lub drobno posiekanej czekolady (u mnie pół na pół gorzka z mleczną)
250 ml mleka (najlepiej 3,2%)
90 ml oleju (rzepakowy, słonecznikowy)
1 duże jajko
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii
Mąkę, kakao, proszek do pieczenia, sodę, kakao i cukier, kakao i
większość (2 garści zostawić), czekolady umieścić w jednej misce i
wymieszać.
W drugiej miseczce umieścić wszystkie mokre składniki, tj. jajko,
mleko, olej, ekstrakt wanilii i wymieszać je widelcem/trzepaczką.
Mokre składniki przelać do suchych, i przemieszać do połączenia się składników, tak by nie było widać mąki.
Formę do muffinów wyłożyć papilotkami.
Każdą papilotkę napełnić ciastem do około 3/4 wysokości foremki.
Na górę każdej muffinki powtykać po resztę kawałków czekolady
Piec przez około 20 minut w temperaturze 190 (najlepiej grzałka góra-dół).
Odstawić o przestygnięcia.
Krem maślany
Kremu będzie trochę za dużo, ja wolę mieć, dla komfortu pracy więcej
200 g miękkiego masła
1,5 szklanki cukru pudru
1-2 łyżki mleka
zielony barwnik spożywczy (u mnie naturalny- chlorella)
świeczki w kształcie piłek, lub toppery (np. piłki wycięte z papieru, przyczepione do wykałaczek)
Masło (w temperaturze pokojowej, to bardzo ważne!) i cukier puder
miksować na wysokich obrotach przez kilka minut, aż krem będzie biały i
puszysty.
Dodać mleko i całość ponownie zmiksować.
Dodawać stopniowo barwnik, aż do uzyskania pożądanego koloru.
Krem powinien być gładki i nie za gęsty. Gdyby był za gęsty dodać odrobinę mleka, jeśli wydawać się będzie zbyt rzadki, schłodzić przez kwadrans w lodówce.
Krem przełożyć do worka cukierniczego z metalową końcówką (u mnie Wilton nr. 233). Pokryć babeczki kremem, tworząc ,,kępy” trawy.
Babeczki można przygotować wieczorem, dzień przed imprezą.
Inne pomysły na słodki, piłkarski stół, znajdziecie tutaj (klik)
Te ciasteczka, były hitem na słodkim, urodzinowym stole podczas piłkarskich urodzin Antka. Waniliowe, kruche, ozdobione opłatkiem z nadrukiem piłki nożnej. Ciasteczka to taki słodki element, który tradycyjnie pojawia się na naszych kinderbalach, kiedy jednak wyobraziłam sobie ile pracy zajmie mi wykonane takich piłek lukrem i jak koszmarnie będą one prawdopodobnie wyglądać, wpadłam na pomysł pokrycia ich jadalnym opłatkiem. I to był strzał w dziesiątkę (albo trzymając się tematyki, w środek bramki). Ciasteczka wyglądają moim zdaniem świetnie, wymagają niewiele pracy, można je upiec kilka dni przed imprezą, a w dniu imprezy pokryć je jedynie opłatkiem, co nie ukrywam znacząco ułatwia organizację.
Kruche ciasteczka
w zależności od wielkości, ok. 24 szt.
170 g miękkiego masła
160 g drobnego cukru
2 duże jajka
1 łyżeczka ekstraktu waniliowego (niekoniecznie)
400 g mąki pszennej najlepiej tortowej (plus zapas do podsypania)
szczypta soli
Nie używałam do nich proszku do pieczenia, ale nic nie szkodzi na przeszkodzie, by go dodać (1 łyżeczkę).
Masło zmiksować z cukrem na puszystą masę, dodać jajka i ekstrakt, wymieszać.
W drugiej misce wymieszać mąkę z proszkiem do pieczenia i solą.
Wsypać suche składniki do maślano- jajecznej masy, łącząc wszystkie składniki, na wolnych obrotach miksera.
Jeśli ciasto będzie zbyt lepkie by je rozwałkować, dosypać trochę mąki.
Ciasto podzielić na dwie części, z każdej uformować dysk, owinąć folią spożywczą i włożyć do lodówki na min. godzinę.
Po tym czasie wyjąc 1 część ciasta, posypać stolnicę i wałek odrobiną mąki, rozwałkować ciasto na grubość ok pół cm.
Wycinać za pomocą w foremek do ciasteczek, malutkich szzklaneczek itp. koła i układać je w odstępach na blachach uprzednio wyłożonych pergaminem.
Piec na termoobiegu, w temperaturze 175 stopniach C. przez 8-12 min. w
zależności wielkości ciasteczek (i piekarnika), do momentu aż
delikatnie zezłocą się na brzegach.
Po upieczeniu przełożyć na metalową kratkę do całkowitego ostygnięcia.
Krem maślany do pokrycia ciasteczek przed nałożeniem opłatka waflowego:
Nie wcześniej niż 2 godz. przed imprezą ciasteczka posmarować kremem maślanym i przyłożyć do nich opłatki. Po ok. godzinie opłatek przylega już gładko do ciastka.
Wykorzystałam nadwyżkę, niezabarwionego jeszcze kremu, którym pokrywałam babeczki piłkarskie, ale jeśli ich nie pieczecie to przepis poniżej)
100 g miękkiego masła
2/3 szklanki przesianego (bez grudek) cukru pudru
waflowe opłatki z nadrukiem piłki nożnej
Masło (w temperaturze pokojowej, to bardzo ważne!) i cukier puder
miksować na wysokich obrotach przez kilka minut, aż krem będzie biały i
puszysty.
Krem powinien być gładki i nie za gęsty. Gdyby był za gęsty dodać odrobinę mleka, jeśli wydawać się będzie zbyt rzadki, schłodzić przez kwadrans w lodówce.
Opłatki zamówiłam na Allegro, dokładnie tutaj (klik). W wiadomości do sprzedającego, możecie poprosić o konkretną ich wielkość (taką, jaką mają nasze ciasteczka).
Piłkarskie urodziny Antka. Marzył o nich od kilku lat. Nie tyle nawet o piłce nożnej, jako o motywie przewodnim urodzin, jak o zaproszeniu wszystkich przyjaciół, by wspólnie z nim świętować ten dzień. Pechowo bowiem, w ostatnich latach urodziny wypadały mu podczas naszych wyjazdów wakacyjnych. W tym roku miało być podobnie, wirus zdecydował jednak inaczej, krzyżując nam plany, ale jak to mówią ,,nie ma tego złego…”
Urodziny o tematyce piłkarskiej, z racji tego, że Antek trenuje ten sport i bardzo go lubi, były dość naturalnym jego wyborem. Taka impreza urodzinowa jest stworzona do tego, by zorganizować ją w plenerze, wówczas piłka ma szanse być obecna nie tylko na słodkim stole, ale i na trawie w akcji…
Tort zastąpiłam tym razem ,,piłkarskimi babeczkami” (przepis wkrótce). Czekoladowe babeczki z zielonym kremem (który miał przypominać trawę) z wbitymi w nie świeczkami w kształcie piłki sprawdziły się jako zamiennik tortu świetnie. Po zdmuchnięciu świeczek, dzieci wzięły je sobie do ręki i nie musiały zawracać sobie głowy siedzeniem przy stole, talerzykami czy widelczykami.
Popcorn w pudełeczkach z motywem piłki nożnej (ze sklepu Partymika), jak zwykle cieszył się dużym powodzeniem, podobnie jak zielone żelki i winogrona (oczywiście zielone).
W czarno-białych kadrach natomiast, postanowiłam tym razem uwiecznić na zdjęciach dzieci…
Deser z galaretki, to kolejny pewniak na dziecięcych imprezach. Na spód szklanek pokruszyłam ciasteczka Oreo (pozbywając je kremu), które w zamyśle miały imitować ziemię (chyba dość realistycznie, bo dzieci pytały, czy to przypadkiem nie ona). Taki deser to banalna w przygotowaniu sprawa, a znika zawsze, to gwarantuję. Pamiętajcie tylko, by użyć trochę mniej wody, niż sugeruje przepis na opakowaniu, wtedy pokrojone kostki galaretki będą twardsze, stabilniejsze.
Ciasteczka na naszych urodzinach to już taka mała tradycja. Obowiązkowo muszą być! Bywało już tak, że foremki na te okoliczności sprowadzałam z zagranicy i przyznam, tym razem też byłam bliska rozpoczęcia poszukiwań foremek w kształcie piłkarskich koszulek, butów-korków i pucharów, ale potem wpadłam na pomysł, który zaoszczędził mi dekorowania lukrem ciastek (czytaj mnóstwa czasu i pracy). Upiekłam klasyczne, maślane ciasteczka w kształcie kółek, które posmarowałam maślanym kremem (tym samym , którym był na babeczkach, tylko bez barwnika), a następnie przyłożyłam do nich jadalny opłatek ze wzorem piłki nożnej, które zamówiłam na Allegro (tutaj). Polecam, bo są świetne jakościowo, a kontaktując się za pomocą formularza z Panią Joasią, która je sprzedaje, można podać potrzebną nam wielkość i zamówić opłatki na dokładny wymiar foremki, którą planujemy wyciąć ciasteczka. Czyż nie genialne? Część ciasteczek, z dużą radością przygotowały dziewczynki, w czasie gdy chłopcy rozgrywali mecz . Przepis tutaj: (klik)
Urodziny trwały kilka dobrych godzin i zaliczam je do bardzo udanych, ale jeszcze bardziej cieszy mnie fakt, że mój syn otacza się tak fajnymi, młodymi ludźmi. Mam nadzieję, że te zdjęcia będą dla nich po latach uroczą pamiątką. Kto wie, może wylądują wyświetlone na ekranie z rzutnika na ich osiemnastkach…
Lizaki bezowe… Prawdziwy hit wśród słodyczy domowych dla dzieci. Na ich widok na buziach dzieci automatycznie pojawia się uśmiech. Posiadają one także magiczną moc umilania kinderbali i uatrakcyjniania słodkich stołów.
Takie lizaki wbite w tort, mogą stanowić świetną jego ozdobę, a wręczone małym gościom na pożegnanie, będą z pewnością miłym, słodkim akcentem na koniec imprezy.
Oczywiście z racji cukru, który zawierają, przygotowuje je tylko okazjonalnie. Dzisiejszy Dzień Dziecka był idealnym pretekstem by je przygotować…
Kilka białek, trochę cukru, garść kolorowej posypki cukrowej i gwarantuje Wam, że dzieci będą bardzo szczęśliwe. Moje zawsze są…
Można przygotować takie lizaki z klasycznej bezy tzw. francuskiej, gdzie do ubitych białek dosypujemy stopniowo cukier, lub (co wymaga tylko odrobinę więcej pracy, polegającej na podgrzaniu białek z cukrem w kąpieli wodnej), na bazie bezy szwajcarskiej. Piekłam z obu sposobów i rekomenduję ten drugi sposób. Masa na lizaki przygotowana jest po upieczeniu stabilniejsza i nie pęka po upieczeniu.
Składniki:
Poniższy przepis wystarczy do przygotowania ok. 10 lizaków, ale waga jest tu orientacyjna, zasada jest taka, że cukier ma ważyć dwukrotnie więcej niż ważą białka jaj, które wykorzystamy.
130 g białek (u mnie to 4 szt.)
260 g cukru (najlepiej drobnego
Barwniki spożywcze (opcjonalnie)
kilka łyżek posypki cukrowej
Dodatkowo do przygotowania potrzebne będą również patyczki, w roli których świetnie sprawdzą się kolorowe papierowe rurki, albo patyczki do szaszłyków.
Wykonanie:
Białka i cukier umieścić w rondelku, całość podgrzewać w kąpieli wodnej (rondelek umieścić nad garnkiem napełnionym wodą, nie dotykała ona dna rondelka gotując się).
Całość podgrzewać, mieszając od czasu do czasu trzepaczką, aż cukier się całkiem rozpuści. Czy tak się stało, łatwo sprawdzimy, rozcierając powstałą masę pomiędzy palcami. Jeśli cukier nie będzie wyczuwalny, oznacza to, że jest gotowa.
Osoby posiadające termometr spożywczy, mogą z niego skorzystać, gdy termometr wskaże 60 stopni, cukier z pewnością się rozpuści.
Tak przygotowaną masę, przelewamy do misy miksera i ubijamy przez ok. 10-15 min., aż stanie się sztywna i błyszcząca. Lepiej ubić kilka minut dłużej, niż za krótko. Masa musi być porządnie ubita.
Jeśli chcemy, by lizaki były kolorowe na tym etapie rozdzielamy do tylu miseczek ile kolorów chcemy uzyskać i dodajemy barwniki , pamiętając by dodawać je stopniowo, by kolor nie wyszedł zbyt intensywny. Dokładnie mieszamy do ujednolicenia koloru.
W zależności od wielkości lizaków, przygotowujemy 2-3 blachy, wykładamy je papierem do pieczenia (warto go w kilku miejscach od spodu podkleić masłem, czy masą bezową, by się nie zwijał).
Przygotowujemy nasze patyczki do lizaków. Jeśli korzystacie z papierowych rurek, to warto je o kilka centymetrów skrócić.
Każdą z przygotowanych mas umieszczamy w woreczku cukierniczym zakończonym tylką (najlepiej metalową) , Ja użyłam Wiltona 1M (lizaki różowe), 1B (brzoskwiniowe)- różnica wizualnie niewielka, ale jeśli taka macie to polecam, lizaki nią wyciśnięte są grubsze), oraz nr. 32 (lizaki żółte)
Pamiętając, że beza ciut urośnie, w odpowiednich odstępach wyciskamy niewielkie ,,kleksy” z masy. Wyznaczą one środki naszych lizaków. Dobrze robić to naprzemiennie, tj, każdy lizak będzie sąsiadował na blaszce z nóżką drugiego. Na powstałych kleksach kładziemy rurki, zanurzając je w masie, a następnie zaczynając od środka (pokrywając od góry zanurzoną częściowo w masie rurkę), zataczamy kremem ,,ślimaczki”, tworząc okrąg.
Powtarzamy czynność, tworząc kolejne lizaki.
Na tym etapie możemy je ozdobić posypką.
Pieczemy, a właściwie suszymy lizaki w nagrzanym do 95 stopni C. piekarniku przez 1,5 godz.
Po tym czasie zostawiamy lizaki w piekarniku do ostudzenia.
Uwagi:
Lizaki można przygotować nawet kilka dni wcześniej, pd warunkiem, że do czasu podania będą przechowywane w szczelnej puszce.
Jeśli komuś wygodniej, to oczywiście lizaki można upiec bez patyczków, a dopiero po upieczeniu:
wbić patyczki w bezy (w tym przypadku polecam jednak do tego celu patyczki do szaszłyków, są cieńsze nie uszkodzą bezy)
przyczepić patyczki z tyłu bezy za pomocą np. rozpuszczonej białej czekolady
Zdecydowanie jednak polecam pieczenie z patyczkami.
Poszukując przepisów na potrawy dla dzieci, warto zajrzeć na stronę Przepisy.pl , gdzie znajdziecie całe mnóstwo słodkich (i nie tylko!) kulinarnych inspiracji na dania dla najmłodszych. Szczególnie podobają mi się oczywiście desery i pomysły podania lodów. Zobaczycie je tutaj (klik)
Przemiłego, słodkiego Dnia Dziecka Kochani!
Przymknijmy dziś oko na cukier i bawmy się dobrze…
Wiosna to taki, czas, kiedy mamy ochotę na gruntowne porządki, oczyszczenie przestrzeni wokół nas, pozbycie się z otoczenia rzeczy zbędnych, na powiew świeżości. Nie bez powodu najwięcej remontów odbywa się o tej porze roku. Swoją potrzebę działania w tym temacie ukierunkowałam w tym roku na pokój Małgosi. Coraz bardziej odzywała się tu bowiem potrzeba pełnowymiarowego biurka, podobnie jak większej szafy i łóżka z szufladą, dzięki któremu, po rozłożeniu można przenocować przyjaciółkę.
Do umeblowania pokoju wybrałam meble marki Bellamy, a dokładnie kolekcję Marylou. Białe, klasyczne meble, o subtelnej, eleganckiej, bardzo dziewczęcej stylistyce, uszlachetnione srebrnymi uchwytami. Od dawna miałam je na oku, a kiedy okazało się, że kolekcja poszerzyła się o trzydrzwiową szafę, która swoją szerokością idealnie pokrywa się z wnęką w pokoju Małgosi, wiedziałam, że jest idealna do jej pokoju. W skład kolekcji, oprócz szafy (również w wersji dwudrzwiowej), regału, komody, biurka i dużego łóżka, wchodzą także łóżeczka niemowlęce, skrzynia na zabawki, półka a nawet przewijak.
Meble wykonane są z wysokiej jakości płyty MDF, lakierowanej bezpieczną dla dzieci farbą, a szuflady wyposażone są w system domykający.
Nowością w pokoju Małgosi (i jednocześnie w całym naszym domu) jest tapeta. Jako wierna fanka kwiatowych rysunków Kasi SG, wybór tapety był oczywisty i padł na markę Dekornik . Sam wybór wzoru już taki prosty nie był, tyle tam bowiem kwiatowych (i nie tylko!) cudowności, ale finalnie wybrałyśmy z Małgosią tapetę o wdzięcznej nazwie Pastels in bloom.
By efekt był subtelny, pokryliśmy nią jedynie dwie ściany, dużą tuż przy wejściu oraz pasek ściany sąsiadujący z łóżkiem i zabawowym kącikiem kuchennym.
Choć niejednokrotnie podziwiam kolory na ścianach w pokojach dziecięcych, to jednak jestem zwolenniczką klasycznej bieli, a tapeta sprawiła, że ściany nie są nudne. Niewiarygodne jak kilka pasków tapety może upiększyć wnętrze, nadać mu przytulnego klimatu. Dekornik przed wysyłką przygotowuje, docina tapetę według naszego projektu, przez co nie ma obawy, że będzie problem z dopasowaniem wzoru.
Wycięty ze sklejki okrąg z imieniem właścicielki pokoju, ozdobiony kwiatuszkami, to wspólne dzieło marek Cut it now (która wycina napisy) i Robutki ręcznej (która odpowiada za kwiaty). Nie skłamię, jeśli stwierdzę, że to moja ulubiona ozdoba w pokoju Małgosi.
Wszystkie plakaty w pokoju Małgosi, a w tym momencie są to sarenka nad komodą i ptaszek obok szafy, pochodzą ze sklepu Mysi Ogonek i podobnie jak wzór na tapecie, są autorstwa Kasi SG. Talent autorki utrwalony na na wysokiej jakości, grubym papierze bezkwasowym odpornym na starzenie się oraz na ekspozycję światła. Powiedzieć, że sklep ten kocham, to nie powiedzieć nic i naprawdę nie chodzi mi tu o pyszne krówki dokładane do zamówień…
Lampy, zarówno sufitowa, jak i stojąca na komodzie, to kolekcja Velvet marki Lamps&Company. Już kilka lat temu, dopytywałam Anię, właścicielkę marki, czy wprowadzi lampy na litych drewnianych nogach. Doczekała się i są tak piękne jak w moich wyobrażeniach. W pokoju Gosi zagościły w kolorze ,,cream”, który jest delikatnym beżem, ale od razu dodam, że miałam w rękach również ,,pink” z tej kolekcji i jest równie uroczy. Małgosia jednak bez chwili wahania wybrała cream ponieważ, tu cytat: ,,mamo to już ma być dorosły pokój, a nie dla jakiegoś dzidziusia…”.
Jeśli miałabym wskazać produkt z tego pokoju, który chciałabym żebyście mogli dotknąć, to z pewnością byłby to dywan. Nie bez powodu nazwany ,,bunny”, w dotyku bowiem przypomina milutkie futerko króliczka. Niewiarygodnie wręcz miękki i przyjemny w dotyku. Antek, regularnie przychodzi do siostry, poleżeć sobie na nim. Dla szukających inspiracji dodam, że pasuje on doskonale kolorem i miłą w dotyku fakturą do wspomnianych lamp. Dostępny w kilku kolorach i rozmiarach (u nas 120 x 150 cm), znajdziecie go w sklepie Dywany Łuszczów.
Wszechobecne na zdjęciach króliki to ręcznie szyte Lulaki. Nie wiem dokładnie na czym polega ich fenomen, ale kto śledzi bloga, wie, że to od lat największa maskotkowa miłość moich dzieci. W kolekcji mamy takie, które na rękach mają pieczątki ,,za grzeczność”, a nawet kolegę po operacji plastycznej twarzy, tyle biedak przeżył. Kochamy mocno!
Skoro o miłości mowa, to taka przez duże M dotyczy również marki Little Light. Piękny, polski hand made z Krakowa. Lampki Patrycji podziwiam od początku powstania firmy. Ta w kształcie pierwszej litery imienia Małgosi, znalazła swoje miejsce nad jej łóżkiem. Jako, że nie jest to pierwsza lampka tej marki u nas w domu, z radością donoszę, że nowe modele mają możliwość regulacji natężenia światła, ustawienia timera i sterowane są z pilota. Produkty na lata, zdecydowanie warte swojej ceny.
Pościel i ozdobne poduszki widoczne na zdjęciach, to także marka Bellamy. Poszewki uszyte z delikatnej, lnianej tkaniny w kolorze ,,dusty pink”, ozdobione są uroczą falbanką. Oprócz atutów wizualnych, to produkt ten ma cały szereg atutów tj. właściwości antybakteryjne, antyalergiczne, wysoką chłonność wilgoci oraz przepuszczalność powietrza i przewodzenia ciepła. Chłodzi w upalne dni, a grzeje w chłodne,taka sprytna! Pościel jest odporna na ścieranie i rozciąganie, nie elektryzuje się, a częste pranie sprawia, ze zyskuje na miękkości. Jest także biodegradowalna. Dostępna w kilku rozmiarach, także w wersji z wypełnieniem.
Skoro przy łóżku jesteśmy, to słowem o materacu wspomnę. Po naprawdę solidnym zgłębieniu tematu, wybraliśmy włoski materac marki Magniflex (szerzej pisałam na ten temat tutaj: (klik) . Z tego, co wiem, marka ma teraz promocję, polegającą na tym, że przy zakupie materaca dla dorosłych, materac dla dzieci możecie kupić 50% taniej.
Tak właściwie nie wiem, czy fakt, że Małgosia ostatnio dłużej śpi zawdzięczamy nowej pościeli, materacowi, czy zaciemniającej rolecie na oknie dachowym, którą to zarządził zamontować córeczce tata. Wybrał roletę zaciemniająca dedykowaną do naszych okien Fakro. Po montażu (który trwał kilka minut), powiedział, że gdybym tam gdzieś w internecie opinie pisała, to mam napisać, że takie montowanie to on lubi i ze jakość genialna. Tak, więc piszę…Zamawiana tutaj (klik).
Regał na książki kameleon, ten sam od lat z Bambooko, gdyby nie wisiał na wytapetowanej ścianie z pewnością wymieniłabym szufladki na te z wygrawerowanym (przezCut it now) rysunkiem (i tu niespodzianka, również Kasi SG!) . Mamy je w nawet w domu, służą jako pojemnik na regale, w szafie a nawet w kuchni.
Materiałowa girlanda na oknie, to pomysł na szybką ozdobę okna, czy ściany w dziecięcym pokoju. Ta w drobne, sielskie kwiatuszki marki MeriMeri spodobała mi od razu.
Trzydrzwiowa szafa mieści cała garderobę Małgosi. Jest w niej drążek na wieszaki, 7 półek i 2 szuflady. W związku z tym, że przerosła ona moje wyobrażenie o pojemności, zarówno komoda, jak i szuflady regału mogą skrywać zabawki. To cały sekret porządku w tym pokoju. Mnóstwo szuflad, liczne pudełka, kuferki i ulubiony worek Play&Go.
Najśmieszniejsze w całej tej metamorfozie jest to, że miałam mocne postanowienie, że to nie będzie pokoik pastelowy. Owszem bazą miały być białe meble, ale równoważyć je miało mnóstwo naturalnego drewna, sklejki, wikliny, a nawet retro skarbów wyszperanych na Olx. No cóż, nie jest prosto uciec od przeznaczenia widocznie, kiedy serce ciągnie to przedmiotów w subtelnych kolorach.
Najważniejsze jest jednak to, że pokój idealne odwzorowuje charakter jego małej właścicielki, która go uwielbia, oraz, że pozwala zachować porządek, a w szufladach jest jeszcze mnóstwo miejsca…
Udanych wiosennych porządków oraz małych i dużych zmian w Waszych wnętrzach…
Ten sposób serwowania szparagów, polegający na pocięciu ich w kawałki i podduszeniu w towarzystwie ziemniaczków, cebuli i boczku, podpatrzyłam u Ani z bloga Strawberry from Poland zmieniając nieco ilości i proporcje składników. Danie jest proste i szybkie w przygotowaniu, a efekt bardzo smaczny. Ania dodatkowo serwuje do niego sadzone jajka i uważam, że to świetny pomysł, a wręcz wskazany, w sytuacji, gdy rezygnujemy z dodatku boczku.
Składniki:
(na widoczną na zdjęciu patelnię)
ok. 10-12 ziemniaków
50 dag boczku
pęczek zielonych szparagów
1 duża cebula
Boczek pokroić słupki i podsmażyć na chrupko na patelni. Jeśli ma choć trochę tłuszczu, nie trzeba dodawać dodatkowego, ten z niego się wytopi i mięso się usmaży, jeśli jest bardzo chudy można dodać kawałek klarowanego masła lub łyżkę, dwie oleju.
W tym czasie ziemniaki obrać i pokroić w niedużą kostkę.
Podsmażony na chrupko boczek przełożyć na talerz, a na tej samej patelni podsmażać przed ok. 15 minut ziemniaki, mieszając od czasu do czasu. Mają się zezłocić z każdej strony, ale pozostać al dente, czyli półtwarde.
Szparagi umyć, pozbawić zdrewniałych końcówek i pokroić na ok. 3 cm kawałki.
Cebulę obrać, posiekać w piórka.
Po kwadransie dorzucić do ziemniaków cebulę i całość ponownie podsmażyć przez kolejne 2-3 minuty.
Następnie dodać przygotowany boczek i szparagi, posolić, popieprzyć i dusić pod przykryciem do momentu, aż szparagi zmiękną (w zależności od ich grubości 6-8 min.). Jeśli tłuszczu jest mało, warto raz, czy dwa ostrożnie przemieszać.
Można serwować od razu, ale odgrzane smakuje równie dobrze.
W kwestii naszych domowych, wnętrzarskich zmian, tematem numer jednej jest obecnie pokój Małgosi. Już niebawem, w osobnym poście pokażę Wam, co w nim zmieniliśmy i jak obecnie wygląda. Ponieważ zmiany te wiązały się również ze zmianą mebli, w tym łóżka, konieczny był także wybór nowego materaca. Temat wydał mi się na tyle ważny, że zagłębiłam się w niego nieco bardziej i dziś postaram się w pigułce przekazać co jest istotne w kwestii doboru materaca dla przedszkolaka, czy dziecka w wieku szkolnym.
Dzięki uprzejmości marki Magniflex, największego włoskiego producenta materacy obecnego w 100 krajach, odwiedziłam też z dziećmi w Katowicach showroom tej marki. Nie wyobrażam sobie bowiem wyboru materaca bez jego wcześniejszych testów (bitwy na poduszki, jak się okazało, nie wyłączając…)
Materac to taka rzecz, którą często bagatelizujemy. Kupujemy piękne łóżka, dbamy o śliczną pościel, ozdobne poduszki, nad łóżkami w pokojach dzieci wieszamy modne, lniane baldachimy, a materac traktujemy jako konieczny dodatek, przy wyborze którego, jedynym wyznacznikiem okazują się być jego wielkość, cena i twardość.
Przesypiamy 1/3 swojego życia, a w okresie niemowlęcym, dziecięcym w pozycji leżącej spędzamy go znacznie więcej niż kiedykolwiek później. To właśnie w tym czasie, ciało człowieka rośnie i potrzebuje odpowiedniego, ortopedycznego podparcia, by organizm mógł się zdrowo rozwijać.
To, że materac dla każdego powinien być twardy, nie
jest prawdą. Bardzo twardy, niczym deska materac
uniemożliwia wygodne ułożenie się i uciska kręgosłup, mięśnie i nerwy. Dobry materac powinien stanowić dla całego ciała solidną podporę, pozytywnie
wpływać na zdrowy rozwój szkieletowo- kostny, ale jednocześnie komfortowo
dopasować się do kształtu ciała, nie odkształcać
się. Taki materac umożliwi regenerację dziecięcego
ciała, bez względu na pozycję w jakiej dziecko zasypia i jak często zmienia ją
podczas snu. Ale nie może być zbyt miękki. Specjaliści mówią,
że dla dzieci zaleca się twardsze materace, aby właśnie dawały mocne podparcie
dla prostego naturalnego kształtowania się sylwetki. Im człowiek starszy to
zaleca się średnie i miękkie materace, aby dawały ulgę zmęczonemu ciału i
układowi kostnemu, nie powodowały ucisku.
Wybierając materac dla
dziecka napotkamy wiele ich typów: lateksowy, kokosowy, gryczany, sprężynowy,
piankowy. Po przestudiowaniu wzdłuż i wszerz internetu, rozmowach ze
specjalistami i (niestety) własnych doświadczeniach, wyszło mi na to, że
najlepszym wyborem będzie materac piankowy, wykonany
ze specjalistycznych opatentowanych pianek m.in. wysokoelastycznej i
termoplastycznej, tzw. z pamięcią kształtu. Pianki to najlepsze rozwiązanie
dające różne rodzaje komfortu i twardości.
Absolutnym priorytetem dla mnie (Małgosia, jest alergiczką, a na liście jej alergenów znajdują się roztocza) było to, by materac dla niej był higieniczny i antyalergiczny. Na sama myśl o tym, że w materacu z gryką czy sprężynowym może gromadzić się pleśń (a podobno nawet robaki!), robi mi się słabo.
Możliwość zdejmowanego pokrowca, wykonanego z dobrego, przepuszczającego powietrze materiału, była czynnikiem, który również bardzo mocno uwarunkował nasz wybór.
Dobra wiadomość jest natomiast taka, że dziecko nie potrzebuje wypasionego materaca z podziałem na strefy twardości, albo z pilotem, który to nie ukrywając, podczas testowania był niekwestionowanym hitem i zapewne marzeniem niejednego mola książkowego…
Firma Magniflex to pochodząca z Toskanii marka z 60-letnią tradycją, która swoją jakością, estetyką wykonania, wzornictwem oraz dbaniem o środowisko naturalne, zyskała sobie sympatię i zaufanie Włochów, stając się czołowym producentem materacy w tym kraju. Jako miłośniczka Italii, nie ukrywam, że już sama nazwa niektórych kolekcji, tj. Dolce Vita czy Toscana, sprawiła, że zapragnęłam zapoznać się z ich ofertą bliżej…
Spośród szerokiej oferty firmy, po uwzględnieniu wagi Małgosi, perspektywy, że materac będzie jej dzielnie służył przez nawet kolejne 10 lat, a także tego, że jest alergiczką, wybór padł na model z kolekcji Vitale, a dokładnie materac Vitale Rilassante. To certyfikowany medycznie materac z pianki wysokoelastycznej i termoelastycznej w pokrowcu antybakteryjnym i antyalergicznym z włóknami srebra (idealny dla alergików).
Cudowny w dotyku, prawdę mówiąc, pod tym względem Małgosia wybrała go sobie sama.
Warto wspomnieć, że materace tej marki można zamówić na dowolny wymiar, nie ma tu ograniczeń. O ile łóżko Małgosi, będzie w klasycznym rozmiarze 90x 200 cm, to już materac do szuflady ma tylko 190 cm długości, co już nie jest w Polsce standardem. Przedłużona do ośmiu lat gwarancja na wybrany przez nas materac, daje mi też poczucie spokoju.
Listę sklepów, w których znajdziecie materace Magniflex jest tutaj (klik) .
Jeśli stoicie przed wyborem materaca dla dziecka, to bez względu na to jaką markę materaca wybierzecie, nie bagatelizujcie kwestii o których napisałam. Ten, często niewidoczny na pierwszy rzut oka element pokoju dziecka, okazuje się być jednym z najważniejszych dla jego zdrowia.
Motywem przewodnim naszych tegorocznych ,wielkanocnych babeczek został marcepan, który uwielbiamy całą rodziną, zgodnie wszyscy. Masa marcepanowa ukryta jest w ich wnętrzu, nadaje im delikatnej, migdałowej słodyczy, a wykorzystana również do pokrycia wierzchu babeczek, służy jako ich dekoracja. Babeczki są proste w wykonaniu, pyszne w smaku, a za sprawą odpowiedniego ich przystrojenia (u mnie zestaw marki Meri Meri ) również urocze.
Składniki:
(wszystkie składniki w temp. pokojowej)
120 g mąki pszennej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
120 g masła
100 g cukru
50 g masy marcepanowej
2 jajka
2 łyżki mleka
Masę marcepanową rozdrobnić w palcach na okruszki.
Wszystkie składniki oprócz mleka umieścić w misie miksera i zmiksować.
Dodać mleko i ponownie zmiksować, aż do uzyskania gładkiego ciasta.
Ciasto przełożyć do foremek. Miękkie papilotki umieścić w formie do
muffinek, sztywne wystarczy poustawiać na blaszce do pieczenia.
Piec w temp. 180 st. C przez ok. 20 min. (aż się zarumienią, a wbity w nie patyczek będzie po wyciągnięciu suchy).
Odstawić do ostygnięcia
Do ozdoby:
50 g masy marcepanowej
2 łyżki cukru pudru
Masę marcepanową rozwałkować (podsypując uprzednio deseczkę na której będziemy ją wałkować i wałek cukrem pudrem, zapobiegnie to przyklejaniu się masy do nich), na grubość kilku milimetrów. Wykrawać z masy wybrane kształty, najlepiej kwiatuszki, serduszka itp.
Przygotowane ozdoby delikatnie, od spodu zwilżyć za pomocą pędzelka wodą i przykleić na wierzch wystudzonych babeczek.
Ozdobić według uznania wiosennymi topperami.
Kochani, pogodnych, a w tym roku przede wszystkim zdrowych Świąt Wielkiej Nocy
Znudzenie, zmęczenie, obawa, niepewność, monotonią, rozgoryczenie, bezsilność. Myślę, że każdy z nas, po miesiącu pobytu w domu i narzuconych przez państwo ograniczeniach, w tej palecie odczuć, odnajdzie swoje własne. Kwarantanna- najważniejsze zadanie, jakie postawił przed nami, jako społeczeństwem los, od kiedy pamiętam.
Ile ludzi, tyle pomysłów na jej spędzenie. Internet kipi od pomysłów na to jak powinniśmy ten czas wykorzystać. Być może rzeczywiście można w tym czasie rozpocząć naukę jogi, medytacji o świecie, zaliczyć kurs języka włoskiego on line i wysmuklić uda z Ania Lewandowską. Przeczytać stos zaległych książek, nauczyć się szyć na maszynie i uporać się z tysiącami zdjęć na dysku, by w końcu zamówić, te niezamówione od lat paru fotoalbumy. Można, ale na szczęście nie trzeba. Równie dobrze, można po prostu spróbować we względnym spokoju, przebrnąć przez ten czas, ogarnąć nauczanie domowe dzieci (co samo w sobie jest momentami wyczynem, rodzice dzieci w wieku szkolnym z pewnością to potwierdzą). Ważne, żeby ten czas upłynął nam w zgodzie z samymi sobą, a jeśli ograniczy się to do zrobienia porządku w szafie i obejrzenia kilku seriali na Netflixie, to przecież tez będzie dobrze. Wedle uznania, dajmy z siebie tylko tyle, na ile mamy ochoty i sił, bez podwyższania poprzeczki, bo kwarantanna to nie zawody w byciu lepszą wersja samych siebie.
Początkowo żartowałam, że tak naprawdę, to ja przecież jestem na dobrowolnej kwarantannie od ponad pięciu lat, czyli odkąd wybraliśmy życie na wsi. Szczęśliwie nie odczuwam więc jakoś szczególnie, niedogodności związanych z nieustannym pobytem w domu, zamkniętymi centrami handlowymi czy kawiarniami. Jest mi oczywiście ogromnie przykro z powodu tragedii pracodawców i pracowników, których ten problem boleśnie dotkną, ale rozpatrując to wyłącznie w kategorii osobistych niedogodności, to zdecydowanie bardziej kłopotliwy jest dla mnie zakaz wstępu do lasu, który mamy tuż za domem i brak możliwości spotkań z rodziną i znajomymi. Jeszcze bardziej natomiast doceniamy ogródek, który biorąc pod uwagę temperament i ruchliwość naszych dzieci jest w zaistniałej sytuacji prawdziwym zbawieniem.
Nie wiem jak Wy, ale ja znaczącą część czasu spędzam w kuchni. Odnoszę nawet wrażenie, że moim dzieciom wydaje się, że co czterdzieści pięć minut jest przerwa i trzeba coś do zjeść. Te ich apetyty przyznam w dobie oszczędzania zasobów spożywczych, trochę mnie początkowo przerażała. Teraz w zależności od chęci, czasem w środku tygodnia jadamy, pracochłonny, ,,niedzielny” obiad ( z lampką białego wina, żeby było trochę jak w restauracji), a czasem gotowe, kupione gnocchi z pieczonymi warzywami.
Kiedy pięć lat temu przeprowadziliśmy się na wieś kupiłam książkę Jeffrey’a Hamelmana ,,Chleb” i dopiero kwarantanna zmobilizowała mnie, by przygotować zakwas. Wygląda więc na to, że to właśnie w tym czasie, powstanie mój pierwszy, prawdziwy domowy chleb.
Tradycyjnie już, zamówiłam też nasiona łąki kwietnej, bo wiem, że jej zasadzenie, to jeden z najfajniejszych pomysłów, jaki co roku realizujemy w ogrodzie. Niech chociaż pszczoły i motyle, nie odczują niedogodności związanych z wirusem. No i te polne bukiety, na stole pod dębem latem.
Wybrałam też miejsce na hortensje i nowe róże w ogrodzie…
Na polu czytelniczym, wielkich sukcesów nie odnotowałam, póki co przeczytałam tylko ,,Miłość z czasach zarazy” Gabriela Marqueza, której tytuł wydał mi się najbardziej adekwatny do sytuacji. Nie wiem czy to piękny język noblisty, czy starość, ale zauważyłam, że każde nadrobione, zaległe literackie dzieło, cieszy mnie bardziej niż książkowa nowość.
Jako, że koronawirus skutecznie przekreślił zarówno nasz rodzinny, kwietniowy wyjazd do Holandii, jak i czerwcowe wakacje na Lazurowe Wybrzeżu, niczym światełko we mgle jawi nam się już tylko Lizbona jesienią. Kierując swoje myśli, ku rzeczom dobrych, pełni nadziei, przygotowujemy z Robertem teoretycznie do tej podróży…
Poza tym nudy. Robert pomalował dzielnie osiemset pięćdziesiąt metrów kwadratowych ścian (farbę kupiliśmy szczęśliwie przez pandemią). Ja wyszorowałam natomiast fugi w płytkach podłogowych szczoteczką, przypominając sobie tym samym, że wcale nie mają koloru gorzkiej czekolady, a cappuccino. W szafce z przyprawami zwyczajowo mam porządek, ale kwarantanna sprawiła, że ułożyłam je alfabetycznie. Polecam ten patent. Bardzo ułatwia gotowanie.
Pełną parą zabrałam się też za rewolucje w pokoju Małgosi. Na wyborze najładniejszych mebli i dodatków, upłynęło mi kilka dobrych wieczorów. Efekty niebawem pokażę na blogu.
Ciekawa jestem, jak Wy odnajdujecie się w tej nowej, nietypowej rzeczywistości. Korzystając z okazji, chciałam Was także zaprosić do konkursu organizowanego przez dystrybutora win Portada , którego zadanie polega właśnie na pokazaniu, jak Wy spędzacie czas w swoim domu. Na Facebooku marki znajdziecie szczegóły(klik).
Powodzenia w konkursie, siły, zdrowia na co dzień.
Co tu dużo pisać, nawet jak jeśli początkowo my: mamy, żony, boginie domowego ogniska, przebywające z cała rodzinną na kwarantannie, w pierwszych dniach wyobrażałyśmy sobie, że pełne wewnętrznej radości i spełnienia, odtąd każdego dnia będziemy z uśmiechem na twarzy w fartuszku lepić dzieciom pierożki z jagodami odnalezionymi w czeluściach zamrażalnika i przygotowywać do nich domową śmietanę, to podejrzewam, że w okolicy trzeciego tygodnia, ambicje nieco zelżały i są dni, kiedy nie tylko mnie wdzięcznością napełnia widok w lodówce czegoś, co umożliwi skrócenie do minimum czasu przy kuchennym blacie. Ja tak entuzjastycznie zareagowałam ostatnio na na paczkę gotowych gnocci.
Zamiast je ugotować lub usmażyć, upiekłam je w piekarniku, w towarzystwie warzyw, jakie akurat w lodówce były i powstał zaskakująco smaczny posiłek. Jeśli dodatkowo macie kawałek parmezanu, ozdobicie danie gałązką tymianku, to gwarantuje, nikt się nie zorientuję, ze to obiad z gatunku ,,sorry, nie chciało mi się dziś gotować” 😉
Polecam…
Składniki:
600 g świeżych gnocchi (moje kupiłam w Lidlu)
1 bakłażan
1 cukinia
1 cebula
5 dużych pieczarek
kilka ząbków czosnku
kilka łyżek oliwy z oliwek
3 łyżki masła
sól, pieprz, kilka szczypt papryki wędzonej, tymianku, albo innych ulubionych ziół i przypraw.
kilka łyżek tartego Parmezanu lub Grana Padano
Cukinie bakłażana i główki pieczarek umyć, pokroić na kawałki. Cebulę obrać, przekroić na ósemki, czosnek obrać. Całość przełożyć na wyłożoną papierem do pieczenia blaszkę. Polać oliwą z oliwek, wymieszać i piec przez 15 min. w piekarniku nagrzanym na 190°C. Po tym czasie dosypać do warzyw gnocchi, przemieszać całość, na górę, w kilku miejscach położyć odrobinę kawałki masła (lub polać jeszcze kilkoma łyżkami oliwy), piec kolejny kwadrans.
Gotowe danie, po przełożeniu do miseczek posypać tartym Parmezanem lub Grana Padano.
Warzywa użyte przeze mnie to tylko sugestia, po prostu takie akurat miałam w szufladzie lodówki. Jeśli nie macie pieczarek, albo nie lubicie czosnku, to je pomińcie. Dobrym pomysłem natomiast, będzie z pewnością dodanie pomidorów.
I naprawdę, nie miejcie wyrzutów sumienia, że nie zrobiłyście domowych gnocchi. Ja nie mam! Nie zawsze można być przed południem włoską mammą i jednocześnie praktykować domowe nauczanie dzieci.
Jednym z kluczowych sposobów, by przetrwać kwarantannę domową z dziećmi bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym, jest plan dnia i kreatywność rodziców. Te dwie rzeczy, mają szansę zaowocować tym, że dzieci nie będą leżeć przed telewizorem do południa i marudzić, że muszą odrobić przesłane przez nauczyciela zadania. Plan dnia to godzinowy podział na posiłki, czas wolny, naukę, zabawę, pomoc w domu czy wyjście do ogródka. Nadaje mam wrażenie rytmu i ułatwia organizacja, zmusza do mobilizacji, nawet jeśli w praktyce jest dość elastyczny.
Ubolewam, ale nie jestem mamą, skłonną przygotowywać domowy piasek kinetyczny, nie mam w sobie również werwy i kreatywności, by tworzyć kolaże z makaronów. No sorry. Nigdy też nie byłam fanką tabletów, a że nasz zakończył swój żywot w sylwestrowa noc, lądując z rąk Antka prosto na płytki podłogowe w salonie przyjaciół, to ku chwale mojego ulubionego hashtagu #dzieciństwobezprądu, w dużym stopniu ratują (dzieci przed nudą, mnie przed załamaniem nerwowym) w ostatnich tygodniach gry planszowe i karciane. Swoją drogą, to chyba najlepszy znany mi sposób, by dzieci się wyciszyły i uruchomiły swoje szare komórki, a wszystko podczas fajnej zabawy.
Pokażę dziś te gry, w które w tym ostatnim czasie dzieci sięgają najczęściej i najchętniej.
Rummikub przypomina karciana grę w Remika, z tą różnica, że zamiast kart, mamy tu cegiełki z cyferkami i stojaczki, na których uczestnicy mogą je sobie wygodnie wykładać.
Celem zabawy jest zgromadzenia a następnie wyłożenie na środek ciągu tych samych liczby, ale w różnych kolorach, albo liczby (min. 3 szt.) występujących kolejno po sobie, np. 5, 6, 7. Kolejny uczestnik, wykłada swoje cegiełki albo uzupełniają brakujące fragmenty do już wyłożonych, a jeśli nie jest w stanie cegiełkami, które ma wykonać żadnego ruchu, dobiera sobie jedną.
Pozornie łatwa gra staje się emocjonująca i wymaga spostrzegawczości
oraz logicznego myślenia w momencie nastania manipulacji. Kiedy kilku
graczy wyłoży swoje płytki należy rozpocząć kombinacje przestawiania
kostek na planszy. Rozdzielanie i przesuwanie kostek stwarza nowe,
unikalne układy na planszy, do których należy się dopasować. Każdy z
graczy ma narzucony reżim czasowy, który przyspiesza tempo gry i nie
pozwala na długie zastanawianie się.
Za wszystko są oczywiście przyznawane punkty, nie mniej ponieważ w grę tą gra nawet nasza najmłodsza, sześcioletnia Małgosia, u nas po prostu chodzi o to, by pozbyć się wszystkich cegiełek.
Gra uczy spostrzegawczości, logicznego myślenia, najmłodszych oswaja z kolejności cyfr. Przyjemna gra, partyjka trwa ok 15 min. i obywa się bez najmniejszych kłótni, co rodzice z pewnością docenią…
Uno to bestsellerowa gra karciana, w dopasowanie kolorów i cyfr, od ponad 40 lat cieszy i bawi nowe pokolenia graczy. I choć znana moim dzieciom od dawna ( grali w nią w szkole i u kolegów), to trafiła do nas dopiero niedawno (choć eksploatowana jest tak, że pudełko nie nadawało się do pokazania, co w sumie tylko dobrze o niej świadczy.
Cel gry jest prosty, chodzi o to by gracze jak najszybciej pozbyli się wszystkich swoich kart, dopasowując je do karty, która w danej chwili znajduje się na utworzonym stosiku. Karty funkcyjne wprowadzają do gry zamieszanie i dostarczają śmiechu i emocji oraz pomagają pokonać przeciwników. Kiedy w ręku zostaje tylko jedna karta, gracz musi krzyknąć ,,Uno!”, choć nie jest to jeszcze wcale gwarancję, że wygra daną rozgrywkę, może się zdarzyć, że długo jeszcze będzie ciągnął wiele kart,zanim znajdzie tą, która będzie mógł wyrzucić na stosik.
Dzieci grają w nią chętnie, a i dla rodziców jest to miłe spędzenie czasu. nasza sześciolatka radzi sobie z nią już świetnie, więc od tego wieku rekomenduję.
Sekretny kod to z kolei strategiczna gra dla dwóch lub większej liczby graczy, której celem jest złamanie kodu.
Pierwszy z graczy, tzw. kodujący ma za zadanie utworzyć za pomocą kolorowych koralików jak najbardziej zaawansowany kod, który ukryty jest za osłonką uniemożliwiającą zobaczenie go przeciwnikowi. Drugi (lub pozostali, jeśli graczy jest więcej) próbuje go złamać, wbijając w tablicę ciągi kolorów, które typuje jako prawidłowe. Osoba kodująca, za pomocą małych białych koralików, daje osobie łamiącej znać, czy kolor który wytypował znajduje się w kodzie a za pomocą czarnego koralika informuje, że znajduje się on również w wybranym przez odkodowującego miejscu. Wskazówki te oraz użycie sprawnego myślenia doprowadzają do odgadnięcia kodu i wygranej.
Gra ma możliwość wyboru jednego z dwóch stopni trudności, kod można utworzyć z czterech lub pięciu kolorów.
Ze swojej strony chciałam dodać rzecz, o której producent nie wspomina, a jest genialna dla młodszych dzieci, mianowicie po ściągnięciu nakładki do kodowania, mamy do dyspozycji białą planszę, na której dzieci mogą za pomocą kolorowych ,,grzybków” tworzyć mozaiki. Tego rodzaju zabawki, producent ma nawet w swojej ofercie, ale tu mamy ją niejako bonusowo.
Gra rekomendowana od 7 roku życia, ale z funkcji mozaiki mogą skorzystać dzieci po 3 roku życia.
Cortex -gra, która jest hit wśród dzieci trochę starszych. Prawdziwy roller coaster dla mózgu. Pamięć, refleksu i logiczne myślenie, dostaną tu niezły wycisk. Zadaniem graczy (od 2 do 6 osób) jest jak najszybsze znalezienie odpowiedzi na dane zadanie, ukryte pod kolejna karta. Każde z zadań ćwiczy inną część ludzkiego mózgu. Są karty na których trzeba znaleźć wyjścia z labiryntów, dopasować brakujący puzzel, odkryć parę identycznych obrazków, wytypować pasujący element kostki Rubica, albo za pomocą wyłącznie dotyku, bazując na fakturze, rozszyfrować obrazek mchu czy drewna.
Jeśli znacie grę Dooble, to Cortex jest w mojej ocenie, taką jego utrudnioną, rozszerzoną wersją. Gra idealna dla naszej Mai (12 lat), póki co ogrywa ona Antka (8 lat), ale mnie również. Honor dorosłych w domu ratuje tata, który jest jedynym godnym jej przeciwnikiem.
Mam nadzieję, że w tym szybkim przeglądzie gier, znalazła się jakaś, która Was zainteresowała.
Wszystkie z opisanych gier, dostępne są w sklepie internetowym Merlin.pl
Bedzie nam bardzo miło, jeśli w komentarzu napiszecie w jakie gry Wy lubicie grać. Zapowiada się, że jeszcze trochę na tej kwarantannie wszyscy pobędziemy, więc z radością poznamy Wasze typy.
Dawno nie pisałam tu o kulinarnej książce, bo też w ostatnim czasie nie ukazało się nic, co wywarłoby na mnie jakieś szczególne wrażenie. Nawet jeśli trafiała w moje ręce książka, która oczarowała mnie zdjęciami czy pięknym wydaniem, to w praktyce okazywało się, że skorzystałam z jednego, czy dwóch przepisów w niej zawartych i jedyną wartość jaką obecnie stanowi, to ta wizualna na półce, a to przecież to nie powód, by poświęcać im czas i uwagę.
Zdecydowanie inaczej było jednak z książką ,,Polka przy garach”, o której dziś napiszę. Ta z impetem wskoczyła na moje prywatne podium ukochanych książek kulinarnych i do dziś grzeje sobie tam miejsce w najlepsze, daremnie póki co, wypatrując konkurencji. Pochłonęła mnie totalnie i bez reszty. Oczarowała wydaniem, zdjęciami, szatą graficzną, tekstami no i co najistotniejsze- przepisami (których wykorzystałam już kilkanaście!). Dała inspirującego, kopa w sytuacjach kulinarnego znudzenia rolą gotującej mamy. Niejednokrotnie stała się źródłem inspiracji, kiedy to podane w niej przepisy przerabiałam według swojego pomysłu. Dzięki niej pytanie ,,co dziś na obiad” przestało na mnie działać jak płachta na byka.
Korzystając z przepisów w niej zawartych nie trzeba wybierać między gotowaniem szybkim a zdrowym, potrawami nudnym a prostym do przyrządzenia, bo ekspresowych oraz tych niewymagających wkładu pracy receptur jest w niej od groma.
Autorką ,,Polki przy garach” jest Agnieszkę Burska – Wojtkuńska, znana z pewnością części z Was jako Mrs. Polka Dot. Osobiście, zaglądam na bloga Agnieszki od paru dobrych lat i w mojej ocenie Aga to jedno z najlepszych, lifestylowych piór polskiej blogosfery. Inteligencja, połączona z genialnym, lekkim piórem z nutą dobrego humoru, a jak trzeba to i dawką zdrowego sarkazmu. Skarbnica inspiracji wnętrzarskich (w szczególności miłośnicy skandynawskiego designu będę tu usatysfakcjonowani), kosmetycznych, modowych i kulinarnych. Agencje reklamowe i magazyny kobiece powinny gorzko opłakiwać fakt, że Aga wybrała drogę pełnoetatowej blogerki, bo na moje oko, taki coopywriter to skarb, ale ale do brzegu…
Książka ,,Polka przy garach” jest naprawdę gruba, pięknie i solidnie wydana, a w środku wygląda tak:
Kluski szpinakowe (przed ugotowaniem)
Gratin z cukinii i ziemniaków (przed i po upieczeniu)
Książka zawiera całe mnóstwo pomysłów na ekspresowe, zdrowe śniadania i obiady do przygotowania w tygodniu, kiedy nie każdy ma czas na gotowanie i takie idealne na leniwe weekendy, kiedy to mamy czas, by uruchomić patelnie czy gofrownicę. Znajdziecie w niej pomysły na pyszne, pożywne sałatki, kotlety na bazie kasz, jednogarnkowe, ,,samorobiące się” posiłki i przekąski, które zaserwować możemy, kiedy mamy gości.
Niezwykle wartościowy jest też obszerny wstęp do książki, który zawiera m.in. sporo praktycznych porad dotyczących codziennego gotowania, wskazówek, co warto zawsze w spiżarni mieć oraz świetny tekst na temat żywienia dzieci (Aga, podpisuję się pod każdym zdaniem, myślę i obserwuję dokładnie to samo!)
Nie przypominam sobie żebym w swoim zbiorze książek kulinarnych (a mam ich lekko licząc ponad sto), miała drugą taką z której przepisów skorzystałabym tyle razy co z tej. Serio.
Nigella Lawson napisała kiedyś ,,Czasami ludzie przepraszają mnie, że proszą o autograf nie na nowej kupionej książce, a na swoim własnym, zaplamionym egzemplarzu. Wierzcie mi, nie ma potrzeby za to przepraszać. Książki kucharskie, które z czasem, staną się zachlapane i pomazane, to jedyne książki, które mam ochotę pisać.” Aga, jeśli kiedyś dasz się namówić na spotkanie autorskie, to nastaw się na podpisywanie mocno nadwyrężonych egzemplarzy…
Bardzo Ci ,,Polki przy garach”, gratuluję. Kawał świetnej roboty!
Przy jej zakupie dostaniecie w gratisie e-booka ,,Polka przy garach. 40 przepisów na jesień”, a w super promocji jest teraz ,,Polka przy garach” w wersji e-book.
ps. Nie znamy się z autorka osobiście, wpis nie jest postem w żaden sposób sponsorowanym. Książkę kupiłam sobie sama, co myślę, powinno tylko dodatkowo utwierdzić Was w słuszności jej posiadania...
Tort na bazie puszystego, kakaowego biszkoptu, nasączonego likierem orzechowym ( np. Frangelo byłby idealny) lub po prostu mocną kawą. Krem stanowi kombinacja śmietany kremówki, mascarpone i nutelli, a całość wzbogacona jest o chrupiące, prażone orzechy laskowe. Czekoladki Ferrero Rocher wieńczą dzieło, pamiętajcie jednak, by na każdy kawałek tortu przypadła jedna ich sztuka. Tort prosty w wykonaniu, idealnie sprawdzi się jako tort urodzinowy dla dorosłej osoby. Jeden z tych tortów, które smakują każdemu. Wbrew pozorom nie jest bardzo słodki!
Biszkopt:
( szklanka o pojemności 250 ml )
5 jajek
3/4 szklanki cukru (najlepiej drobnego)
2/3 szklanki mąki pszennej tortowej
1/3 szklanki kakao
Wszystkie składniki powinny być w temperaturze pokojowej.
Mąkę i kakao przesiać przez sitko, wymieszać.
Białka oddzielić od żółtek, a następnie ubić na sztywną pianę. Pod koniec ubijania dodawać stopniowo cukier, ciągle miksując.
Dodawać po kolei żółtka, nadal ubijając na niskich obrotach.
Mąkę wymieszać z kakao, przesiać je do masy jajecznej i wymieszać za pomocą szpatułki , ostrożnie, tak by białka nie opadły.
Dno tortownicy o średnicy ok. 23 cm cm wyłożyć papierem do pieczenia. Boków tortownicy nie smarujemy! Delikatnie przelać ciasto do formy, wyrównać.
Piec w temperaturze 160 – 170ºC przez około 35 – 40 minut lub do tzw. suchego patyczka.
Gorące ciasto wyjąć z piekarnika i niezwłocznie (w formie) upuścić z wysokości kolan na podłogę (warto zabezpieczyć ją deską/ręcznikiem. Wystudzić, a następnie przekroić na 3 blaty.
Po przestudzeniu, objechać dookoła ciasta nożem, wyciągnąć z formy, przekroić, tak by powstały 3 blaty.
Krem:
mały słoiczek Nutelli (230 g)
200 g mascarpone
500 g śmietany kremówki (schłodzonej)
100- 150 g orzechów laskowych
Śmietanę i mascarpone ubić na puszysty krem. Stopniowo, po łyżce dodawać nutellę.
Krem może wydawać się ciut za płynny, spokojnie nutella, która jest w składzie, w lodówce stwardnieje i usztywni całość.
Do nasączenia:
kilka łyżek likieru orzechowego, kawowego, lub mała filiżanka mocnej kawy
Do ozdoby:
czekoladki Ferrero Rocher (w ilości odpowiadającej ilości kawałków, na jaki chcemy tort pokroić, u mnie 12 szt.)
Orzechy wysypać na suchą patelnie i prażyć przez kilka minut, a następnie przełożyć do szmatki, owinąć i pocierać nimi jeden o drugi, by w ten sposób pozbyć się brązowych łupinek.
Tak przygotowane orzechy laskowe posiekać.
Pierwszy blat (najlepiej ten, który wydaje się najgrubszy), nasączyć kilkoma łyżeczkami kawy/likieru. Nałożyć na niego 5 pełnych łyżek kremu, posypać dwoma łyżkami siekanych orzechów, przykryć kolejnym blatem i czynność powtórzyć. Na ostatni blat nałożyć resztę kremu, i rozsmarować nim również boki wypieku.
Tort obsypać resztą posiekanych orzechów i ozdobić czekoladkami Ferrero Rocher.
Gotowy tort przechowywać w lodówce.
Sprytnym patentem, by nie wybrudzić patery obsypując boki orzeszkami, jest pocięcie z pergaminu prostokątów (np. ok, 10 cm x 5 cm) i wetknięcie ich pod blat ciasta, dookoła. Kiedy skończymy tort ozdabiać, wystarczy wysunąć te kawałki i mamy czystą paterę/ tortownicę, a nie musimy siłować się z papierem rozłożonym pod całą podstawą tortu.
Maślane ciasteczka to smakołyk, po które małe raczki na kinderbalach sięgają, z tego co zdążyłam niejednokrotnie zauważyć, wyjątkowo chętnie. A piekąc je w domu, oprócz pewności, co do jakości użytych składników, zyskujemy także bonus w postaci wewnętrznej satysfakcji i rzecz bezcenną jaka jest radości dzieci, że to specjalnie dla nich mama zrobiła takie cuda (nawet, jeśli tak jak w moim przypadku, ciasteczka dalekie są one od cukierniczego ideału…).
Do łabędzi pasowała mi migdałowa nuta, stąd dodatek migdałowej mąki i esencji.
Zakładając, że foremkę w kształcie serca, osoby piekące pierniczki, czy ciasteczka posiadają, omija nas także poszukiwanie foremki w kształcie łabędzia, którego, umówmy się nie użyjemy już potem nigdy więcej. Potrzebna nam będzie jedynie tylka z dość drobnym otworem (nr. 2,3), woreczek cukierniczy i jadalne flamastry (te, natomiast, przydadzą się jeszcze nie raz z pewnością)
Składniki:
Ciasteczka migdałowe:
170 g miękkiego masła
160 g drobnego cukru
2 duże jajka
1 łyżeczka ekstraktu migdałowego (ewentualnie kilka kropel olejku migdałowego)
300 g mąki pszennej (plus zapas do podsypania)
100 g mąki migdałowej (czyli mielonych migdałów)
szczypta soli
Nie używałam do nich proszku do pieczenia, ale nic nie szkodzi na przeszkodzie, by go dodać (1 łyżeczkę).
Masło zmiksować z cukrem na puszystą masę, dodać jajka i ekstrakt, wymieszać.
W drugiej misce wymieszać mąkę z proszkiem do pieczenia i solą.
Wsypać suche składniki do maślano- jajecznej masy, łącząc wszystkie składniki, na wolnych obrotach miksera.
Jeśli ciasto będzie zbyt lepkie by je rozwałkować, dosypać trochę mąki.
Ciasto podzielić na dwie części, z każdej uformować dysk, owinąć folią spożywczą i włożyć do lodówki na min. godzinę.
Po tym czasie wyjąc 1 część ciasta, posypać stolnicę i wałek odrobiną mąki, rozwałkować ciasto na grubość ok pół cm.
Wycinać za pomocą w foremek do ciasteczek (które każdorazowo dobrze
jest zanurzyć w mące) i układać je w odstępach na blachach uprzednio
wyłożonych pergaminem
Piec na termoobiegu, w temperaturze 175 stopniach C. przez 8-12 min. w zależności wielkości ciasteczek (i piekarnika), do momentu aż delikatnie zezłocą się na brzegach.
Po upieczeniu przełożyć na metalową kratkę do całkowitego ostygnięcia.
Lukier:
białko jaja kurzego
1-2 szklanki cukru pudru
kilka kropel soku z cytryny
Białko na wolnych obrotach ubić do białości, dosypywać stopniowo cukier puder. Jego ilość zależna będzie od wielkości białka, wilgotności cukru, ale z pewnością, szklanka okaże się minimum. Lukier powinien być idealne gładki, bez grudek i na tyle płynny, by dało się go wycisnąć przez tylkę, tak by dobrze się nim pracowało, a narysowane nim kontury się nie rozlewały się na boki.
Gdyby okazało się, że jest zbyt lejący, wystarczy dodać, miksując łyżkę czy dwie cukru pudru, gdybyście z kolei przesadzili z ilością cukru pudru, i lukier był za gęsty dodajecie ciut więcej soku z cytryny (a jeśli i to za mało, raz jeszcze ubijcie białko i dodajcie jego część do lukru).
Lukier przełożyć do woreczka cukierniczego, zakończonego metalową tylko z nr. 2 lub 3. Obrysować kontury łabędzi, odstawić do przeschnięcia (min. 15 min.) reszta lukru wypełnić jego środek. Nie trzeba tego robic dokładnie wystarczy nałożyć dość gęsto esy-floresy, a potem za pomocą np. wykałaczki, całym jej bokiem rozprowadzić lukier aż do obrysowanych brzegów. Sprawa jest tu prosta, gdyż nie zależy nam by lukier był idealnie gładki, wszelkie jego nierówności fajnie imitują upierzenia naszych białych bohaterów.
Jeśli (tak jak było u mnie) okaże się, że rysując kontury zrobiliście zbyt grube, okrągłe dziobki, na tym etapie (gdy lukier nie zasechł), spokojnie ,,wyrzeźbicie” ich pożądany kształt, usuwając nadmiar lukru czubkiem wykałaczki.
Po kilu godzinach, a najlepiej następnego dnia, gdy lukier całkiem wyschnie, za pomocą czarnego, jadalnego flamastra, rysujemy oczy, a złotą jadalną farbką (u mnie flamaster z pędzelkiem) końcówki dziobków.
Linki do sklepu, w którym zamówiłam flamastry i tylki, znajdziecie na dole postu z ciasteczkami jednorożcowymi (klik).
Więcej pomysłów na zorganizowanie łabędziowego przyjęcia przyjęcia znajdziecie w tym poście (klik)
Miłych chwil na zabawie z lukrem i udanego przyjęcia…
Nie znam osoby, która nie lubi tortu bezowego. Znam za to wielu, którzy potrafili by zjeść cały. Ten tort powstał na potrzeby łabędziowego przyjęcia mojej córeczki Małgosi. Godnie zastąpił planowany przez chwilę tort z szyją łabędzią z masy cukrowej, okryty piórami z białej czekolady. Wbite w niego ozdobne toppery, zaoszczędziły mi jak sądzę dwie godziny pracy…
Biorą pod uwagę kolorystkę przyjęcia, lekkość dekoracji i klimatu jaki nasuwają łabedzie, jako owocowy dodatek do bezy wybrałam cytryny, a dokładniej lemon curd, czyli słodko-kwaśny, aksamitny, kremowy krem na bazie cytryn, żółtek i masła. Pyszny! Nie tylko zresztą do tortu.
Składniki:
Bezowe blaty:
6 dużych białek
szczypta soli
300 g drobnego cukru
łyżka mąki ziemniaczanej (lub kukurydzianej)
soku z cytryny
Wszystkie składniki powinny być w temperaturze pokojowej.
Dwie blachy do pieczenia wyłożyć papierem do pieczenia, odrysować na nich (np. od talerzyka, spodu tortownicy) dwa 20 cm okręgi. Jeśli macie duży piekarnik ( i blachę, na której zmieszczą się bezy obok siebie to wystarczy jedna blacha oczywiście).
Białka ubić w metalowej lub szklanej misie (plastik odpada, serio), ze szczyptą soli, na sztywną pianę.
Stopniowo dosypywać, po łyżce cukier, cały czas ubijając, aż do uzyskania sztywnej, błyszczącej piany.
Dodać soku z cytryny i ponownie całość zmiksować.
Przesiać mąkę mąkę i delikatnie, za pomocą szpatułki, wmieszać ją do masy.
Całość wyłożyć po równo na odrysowane na papierze okręgi, wyrównać.
Wstawić do nagrzanego do 180ºC piekarnika.
Po 5 minutach zmniejszyć temperaturę do 120ºC i piec przez godzinę i kwadrans.
Gotowe bezy powinny być zarumienione, suche i chrupkie z zewnątrz, ale zachować miękki środek.
Po wyłączeniu piekarnika, uchylić odrobinę jego drzwiczki i zostawić do wystygnięcia na kilka godzin, a najlepiej całą noc.
Lemon curd
2 duże jajka
2 żółtka
160 g drobnego cukru
80 g masła
2 cytryny (najlepiej ekologiczne, niewoskowane)
Cytryny wyszorować szczoteczką, jeśli nie są bio, to także wyparzyć, a następnie zetrzeć z nich (na drobnych oczkach) skórkę, a potem wycisnąć sok.
W rondelku roztrzepać jajka, żółtka i cukier (ręczną trzepaczka uda się to bez problemu), tak, by całość się połączyła. Najbezpieczniejsza metodą przygotowania lemon curd jest przygotowanie tego kremu na parze. W tym celu w garnku umieszczamy trochę wody, stawiamy na nim rondelek (woda z garnka nie może go dotykać) i w ten sposób podgrzewamy krem.
Do ciepłej masy dodać masło, sok i skórki z cytryny. Mieszać, aż krem się zagotuje i zgęstnieje. Odstawić do ostudzenia.
Na wierzch i do przełożenia potrzebne będzie także:
300-400 ml śmietany kremówki.
Schłodzoną śmietanę ubić na sztywno. Połowę jej ilości
Blat, który upiekł nam się większy, solidniejszy, wybrać jako podstawę tortu. Nałożyć na niego i delikatnie rozsmarować połowę kremu lemon curd, a następnie pokryć go połową ubitej śmietany.
Przykryć drugim bezowym blatem i czynności powtórzyć.
Opcjonalnie można górę posypać podprażonymi płatkami migdałów
Więcej pomysłów na łabędziowe przyjęcie znajdziecie tutaj (klik).
Biel, złoto i piórka fruwające po całym domu, to znak, że łabędzie stały się motywem przewodnim szóstych urodzin Małgosi.
Temat bardzo wdzięczny, szczególnie dla dziewczynek, ale ze względu na swój urok, lekkość i niewinność, cudownie sprawdzi na chrzcinach czy baby shower.
Nieodłącznie kojarzącą się z łabędziami bieli, połączyłam z klasycznym odcieniem złota, choć nie ukrywam, kusiło mnie też modne ostanio bardzo różowe złoto.
Nie przedłużając, tradycyjnie zapraszam na fotorelację, a pod zdjęciami zostawię dokładny opis wykorzystanych produktów, przepisy, linki, słowem wszystko co może Wam się przydać, jeśli planujecie przyjęcie w takim właśnie klimacie…
Naturalnaświeca sojowa Spiritual yoga marki Ily line , subtelne drzewo sandałowe i wanilia, zapach stworzony na tego typu przyjęcie.Polecam też tą o nazwie Sponge cake. Bajka…
Kiedy usłyszałam od Małgosi, że marzy by jej szóste urodziny były łabędziowe, oczami wyobraźni zobaczyłam łabędzie szyje z masy cukrowej, stertę rondelków do mycia po roztopionej białej czekoladzie, z której powstaną pióra, do ozdoby boku tortu i rzędy babeczek precyzyjnie ozdobione białymi ptakami i koronkami. I wiecie nie twierdzę, że to nie było do zrobienia w warunkach domowych. Było. Nie bałam się tego wyzwania, tylko myślę, że często urodziny dzieci, to przerost formy nad treścią. Że czasem mniej znaczy więcej. Że w prawdziwym życiu tort i babeczki, kiedy na stole są też inne słodkości to dla dzieci za dużo i prawda jest taka, że potem dojadamy je przez kolejne dni. Jasne, w moim przypadku, to też pomysły dla Was, przepisy, które możecie sobie wykorzystać. Przepraszam więc tych, którzy na te łabędzie szyje z masy cukrowej liczyli, ale tym razem, urodziny te będą bardziej pomysłem na to, jak z tego tematu wybrnąć, nie zajeżdżając mamy po nocach, ale jednocześnie nie tracąc możliwości, jakie nam impreza w tym stylu daje.
Małgosia ułatwiła mi sprawę i zdjęła resztki wyrzutów,które nie ukrywam gdzieś tam się we mnie tliły, mówiąc ,,a torcik to ja bym bardzo mamusiu chciała taki bezowy ze śmietaną”. Nie wiem jak Wam, ale mi beza pasuje do łabędzi idealnie. Przecież klasyczna beza Pavlovej powstała na cześć primabaleriny o tym nazwisku, a stąd już tylko krok do ,,Jeziora łabędziego” prawda?
Tak więc tort, to nic innego, jak dwa bezowe blaty, pokryte obłędnie cytrynowym, domowym kremem lemon curd i bitą śmietaną (przepis wkrótce).
Na słodkim, ,,łabędziowym” stole pojawiły się także:
migdałowe, maślane ciasteczka. Darowałam sobie tym razem zamawiania foremki w kształcie łabędzia (notabene wybór w polskich sklepach internetowych marny w tym temacie), wykorzystałam foremkę w kształcie serca i za pomocą lukru, i jadalnych pisaków, narysowałam je sama. Szału nie ma, ale powtarzam sobie jak mantrę, że jestem przecież tylko mamą a nie cukiernikiem…
zamiast babeczek, mini biszkopciki a także drobne beziki i pastelowe pianki marshmallow, prażynki (niestety te najczęściej z olejem palmowym, ale w Lidlu znajdziecie chrupki ryżowo-zbożowe, które wyglądają bardzo podobnie).
Do picia sugeruję domową lemoniadę, wodę z cytryną, u nas woda z syropem z mięty (dziękujemy ciociu Gosiu, prosimy o przepis!)
W planach było także kręcenie waty cukrowej, ale w ferworze zabawy, zupełnie o tym zapomniałam…
Wszystkie imprezowe dodatki pochodzą, jak zawsze ze sklepu Partymika.pl
1.Girlanda w piórka (jej pojedyncze elementy wykorzystałam jak ozdoba na stole) (klik)
8. Papierowe kubki w złote piórka pasują idealne (klik), ja wykorzystałam plastikowe buteleczki (klik), do których dokleiłam białe piórka i wycięte z papieru łabędzie (w tej sprawie, też pomoże Monika Partymika)
9. Świeczki w kształcie łabędzi i złotych serc(klik)
Mięciutką poduszkę w kształcie łabędzia , znalazłam dla Małgosi w sklepie Emako.pl . Były tam też śliczne, tematyczne skarbonki…(klik) Myślę, że to świetne pomysły na prezent…
No i hit, strój solenizantki, kostium łabędzia. Och i ach to za mało by go opisać, ukochanej marki Meri Meri. Pięknie wykonany, subtelny, z gumeczkami na końcach peleryny, by dziecko podnosząc ręce mogło ,,rozwinąć skrzydła” jak prawdziwy ptak.
I jeszcze papcie Małgosi to Eko tuptusie , ręcznie szyte, skórzane, śliczne i najwygodniejsze na świecie, do przedszkola, po domku i jak widać również na imprezy. Kochamy od dawna…
I jeszcze, może Wam ułatwię zadanie, jeśli szukacie kolorowanek do wydruku. Koleżanki Małgosi, mogłyby całą imprezę kolorować i ozdabiać kryształkami, brokatami obrazki.
Wykorzystałam do druku te kolorowanki: (klik) i (klik)
